vrijdag, december 21, 2007
Teun Voeten spreekt
In Galerie Artbroker in Boxtel wordt morgen een expositie geopend van fotograaf Teun Voeten. Ter gelegenheid daarvan vandaag een interview in het Brabants Dagblad. Voeten weet wel iets van oorlogen, hij liep in Bosnië, Irak, Afghanistan, Soedan, Sierra Leone en Colombia tussen de lijken en mijnenvelden.
Je woont in Brussel en New York, je werkt voor grote buitenlandse media. En je geeft veel lezingen. Behoor je tot de dure lezingengevers?
"Niet als ik naar een middelbare school ga, wel als ik een zaal CEO's moet toespreken, dan gaat het gauw om 5000 euro. Kijk, mijn opa was kaashandelaar in Breda, thuis zijn we ook opgevoed met gezonde gedachten over het instinct van kruideniers. Daarom werk ik ook voor buitenlandse media, als je wilt overleven in mijn vak moet je wel internationaal werken.''
Twee keer gescheiden, één kind. Niemand zal zich verbazen dat jouw liefdeleven enigszins rumoerig is?
"Dat heeft niks met m'n werk te maken. Ik ben vier, vijf keer per jaar een dag of tien, veertien op reportage, de rest van het jaar werk ik thuis. Ik ben meer thuis dan iemand die op kantoor zit. En mijn kijk op het leven is de laatste 20 jaar ook niet veranderd. Ik ben ook geen oorlogs-junk. Mijn referentiekader is eigenblijk zoals dat van normale mensen: huisje-boompje-beestje. Dat hou ik ook bewust zo. Als je naar een oorlog trekt, moet je fris en onbevangen kunnen kijken. Ik heb ook een normaal sociaal leven, dat moet ook, omdat je toch af en toe eenzaam bent, in dit vak. Het is wel zo dat je onafhankelijker wordt. Als je zo regelmatig helemaal op jezelf bent aangewezen…"
Je gaat me niet vertellen dat je niet cynischer bent geworden de afgelopen 20 jaar.
"Nou, niet ten opzichte van oorlogsgebieden, wel ten opzichte van het westen. De westerse wereld wordt steeds stompzinniger met al dat platte materialisme. En je wordt natuurlijk wel sarcastischer, als je maar genoeg vluchtelingenkampen bezoekt. Maar dit werk kun je niet zuiver voor de poen doen, ik werk nog steeds vanuit idealistische motieven."
"Ik heb heus wel eens getwijfeld aan mijn eigen nut, aan de andere kant heb ik ooit met een reportage het verband aangetoond tussen de handel in diamant en de oorlog in Congo, Sierra Leone en Angola. Dat verhaal en de foto's verschenen in Vanity Fair, het grootste mainstream-blad in de Verenigde Staten. Daar is Newsweek toen opgedoken, er is een film gemaakt over het onderwerp - voor die tijd was er in de VS geen enkele aandacht voor of kennis van die oorlog."
Je woont in Brussel en New York, je werkt voor grote buitenlandse media. En je geeft veel lezingen. Behoor je tot de dure lezingengevers?
"Niet als ik naar een middelbare school ga, wel als ik een zaal CEO's moet toespreken, dan gaat het gauw om 5000 euro. Kijk, mijn opa was kaashandelaar in Breda, thuis zijn we ook opgevoed met gezonde gedachten over het instinct van kruideniers. Daarom werk ik ook voor buitenlandse media, als je wilt overleven in mijn vak moet je wel internationaal werken.''
Twee keer gescheiden, één kind. Niemand zal zich verbazen dat jouw liefdeleven enigszins rumoerig is?
"Dat heeft niks met m'n werk te maken. Ik ben vier, vijf keer per jaar een dag of tien, veertien op reportage, de rest van het jaar werk ik thuis. Ik ben meer thuis dan iemand die op kantoor zit. En mijn kijk op het leven is de laatste 20 jaar ook niet veranderd. Ik ben ook geen oorlogs-junk. Mijn referentiekader is eigenblijk zoals dat van normale mensen: huisje-boompje-beestje. Dat hou ik ook bewust zo. Als je naar een oorlog trekt, moet je fris en onbevangen kunnen kijken. Ik heb ook een normaal sociaal leven, dat moet ook, omdat je toch af en toe eenzaam bent, in dit vak. Het is wel zo dat je onafhankelijker wordt. Als je zo regelmatig helemaal op jezelf bent aangewezen…"
Je gaat me niet vertellen dat je niet cynischer bent geworden de afgelopen 20 jaar.
"Nou, niet ten opzichte van oorlogsgebieden, wel ten opzichte van het westen. De westerse wereld wordt steeds stompzinniger met al dat platte materialisme. En je wordt natuurlijk wel sarcastischer, als je maar genoeg vluchtelingenkampen bezoekt. Maar dit werk kun je niet zuiver voor de poen doen, ik werk nog steeds vanuit idealistische motieven."
"Ik heb heus wel eens getwijfeld aan mijn eigen nut, aan de andere kant heb ik ooit met een reportage het verband aangetoond tussen de handel in diamant en de oorlog in Congo, Sierra Leone en Angola. Dat verhaal en de foto's verschenen in Vanity Fair, het grootste mainstream-blad in de Verenigde Staten. Daar is Newsweek toen opgedoken, er is een film gemaakt over het onderwerp - voor die tijd was er in de VS geen enkele aandacht voor of kennis van die oorlog."
# posted by Jan-Edward : 15:11
|
|